De watermolen van Eilhausen is de laatste van zijn soort onder de ooit talrijke watermolens op de noordelijke helling van het Wiehengebergte. Hij is bewaard gebleven als een uniek relict van het regionale molenlandschap en vormt vandaag de dag een waardevolle getuigenis van het verleden.

Geschiedenis en verwantschap

Volgens documenten van het kantoor van Reineberg uit 1646 behoorde de molen toe aan de boerderij van de "Meyer zu Eilhausen". Deze historische band gaat terug tot de vroegmoderne tijd en de molen heeft eeuwenlang een belangrijke rol gespeeld als bedrijf en landbouwcentrum.

Locatie van de molen

De watermolen van Eilhausen ligt direct aan de B65, aan het einde van Eilhausen, in de richting van Nettelstedt. Door de ligging aan de rand van het dorp en de nabijheid van de B65 is de molen ook vandaag de dag nog een opvallend herkenningspunt in de regio.

Het waterrad

Een bijzonder kenmerk van de molen is het doorschietende waterrad, dat bijna wegzinkt in het diepe waterreservoir en een indrukwekkende diameter van 2,6 meter heeft. Het wordt gevoed vanuit de bovengelegen molenvijver, die de molen door de eeuwen heen van de nodige energie heeft voorzien om zijn werk te doen.

Het molenhuis

Het molenhuis is een vakwerkgebouw van breuksteen dat rond 1700 werd gebouwd. De historische bouwstijl geeft inzicht in de architectuur van die tijd en toont de typische bouwmethoden voor 17e-eeuwse boerderijen.

Bedrijfstijden en einde gebruik

De molen was tot de Tweede Wereldoorlog in bedrijf en beschikte over een voorziening met een maalderij en een maalderij. Met het einde van de oorlog en de voortschrijdende industrialisatie werd de molen echter buiten gebruik gesteld.

Geschiktheid