In de wijk Leiberg in Bad Wünnenberg vind je heel bijzondere natuurschatten: de zogenaamde kalkhoudende tufsteenbronnen. Kalkhoudende tufsteenbronnen behoren vanwege hun bijzondere eigenschappen tot het Europese natuurerfgoed en komen vooral in Duitsland voor.

Op het eerste gezicht verschillen kalkhoudende tufsteenbronnen niet veel van andere bronnen. Verborgen door het dichte bladerdak borrelt het water van de kalkhoudende tufsteenbronnen in kleine stroompjes door het bos. Dit maakt de wintermaanden bijzonder geschikt voor een "schattenjacht". Maar bewonder deze natuurlijke schat alleen vanaf de rand van het pad, want kalkhoudend tufsteen is erg poreus en zou afbrokkelen onder elke voetstap.

Als je nu door de kale bomen kijkt, kun je met een beetje oefening kalkhoudende tufsteenbronnen herkennen. Dit komt omdat kalkhoudende tufsteenbronnen uiteindelijk heel anders zijn dan andere bronnen. Het water in kalkhoudende tufsteenbronnen stroomt over vele kleine cascades en terrassen, meestal begroeid met mos, die worden gevormd door de neerslag van kalk.

Maar hoe ontstaat kalkneerslag?
Kalkneerslag kan alleen ontstaan als kalk is opgelost in het water. In het geval van kalkhoudende tufsteenbronnen borrelt het water uit kalkhoudend gesteente en is het dus verrijkt met kalk. Zodra het de oppervlakte bereikt, wordt het water warmer, lost kooldioxide op en ontstaat er kalkneerslag.
De planten rond de kalkhoudende tufsteenbronnen kunnen ook bijdragen aan het neerslaan van kalk, zoals sterke zenuwmossen. Dit komt doordat de fotosynthese van de planten ook kooldioxide uit het kalkrijke water haalt.

De vuursalamander voelt zich overigens ook thuis in kalkrijke tufsteenbronnen. Dit is echter minder te danken aan het kalkhoudende tufsteen dan aan de gevarieerde structuur van de bronnen. Dit komt doordat de larven van de vuursalamander goed kunnen groeien in de ondiepe gebieden met weinig stroming.

Algemene informatie