Heimat- und Heringsfängermuseum

Haring vangen in het binnenland? Ver van de kust, aan de Midden-Wezer? Dat lijkt op het eerste gezicht absurd. Maar het grootste aaneengesloten woongebied van Duitse haringvissers, in de vierhoek Minden - Stolzenau - Stadthagen - Bückeburg, vertelt een ander verhaal. Na de Dertigjarige Oorlog, vanaf ongeveer 1650, was er ook een gebrek aan banen aan de Midden-Wezer. Ambachtelijke bedrijven en boerderijen konden niet genoeg gezonde mannen in dienst nemen en uit deze behoefte ontstond de zogenaamde "Hollandgängerei": mannen uit talrijke gemeenten reisden naar Holland om geld te verdienen en maakten zo voor het eerst kennis met de haringvisserij. De haringvissers brachten ruim vijf maanden van het jaar door aan land in hun vaderland en de rest op zee. Het museum benadrukt dit feit architectonisch met twee aparte ruimtes. Het hoofdgebouw presenteert de professionele wereld van de haringvissers door onder andere het verloop van een visreis, de "loggers" en de vismethodes uit te leggen. In drie zalen herdenkt het gedeelte "Rampen op zee" de meer dan 500 diepzeevissers die bij de uitoefening van hun beroep op zee zijn gebleven. Het wordt gecompleteerd door een gedenksteen op de binnenplaats van het museum in de vorm van een rechtopstaande krukas van een zescilinder scheepsmotor. ln de binnenplaats van het museum als tweede gebied wordt het "Thuisland van de haringvisserij" getoond in drie vakwerkhuizen. Bezoekers krijgen inzicht in de maritieme cultuur van het binnenland, de traditionele klederdracht van het haringvissersland en de sociale en economische verhoudingen van de plaatselijke haringvissers, die tot het midden van de vorige eeuw nog actief waren en voor wie het museum elk jaar in oktober de "Dag van de haringvissers" viert. Het grote publiek kijkt ook uit naar de "Matjestage" in het voorjaar.