Weser-Bever-Höhenweg

 Stap 1: Van de Weservallei via de Eisberg naar Roggenthal (12,5 km)

De tocht begint aan de Weser in Beverungen. Vlakbij het schoolcentrum valt je blik op de Kreuzbergkapelle, de laatste statie van een kruisweg die in 1858/1859 werd aangelegd. Hij troont op de Kapellenberg, die niet alleen rust biedt, maar ook een prachtig uitzicht op Beverungen en Lauenförde en de Wezer-vallei.

 Bij de Wanderpilz, een ideale rustplaats, kun je  genieten van een uitstekend uitzicht in de verte: Uiterst links - tussen Galgenberg en Kapellenberg zeg maar, waar de graanschuur bovenuit steekt - gluurt de Weser, verder naar rechts enkele grindgroeves en aan de oostelijke en reeds Nedersaksische kant van de Weser grote hallen van het industrieterrein Lauenförde.

Van links naar rechts steken enkele markante gebouwen af tegen het ogenschijnlijk homogene nederzettingslichaam: de katholieke parochiekerk St.Johannes-Baptistenparochiekerk uit 1698 met zijn barokke torenspits, het bejaardentehuis (geel geschilderd), de voormalige het voormalige kantongerecht met zijn opvallende trapgevel en de burcht Beverungen uit 1330, dan de spitse toren van de in 1866 gebouwde protestantse kerk; op dezelfde hoogte de protestantse Marcuskerk uit 1569 in Lauenförde, alleen iets naar achteren, dus naar het oosten, maar al gelegen aan de Nedersaksische kant van de Weser; iets verder naar rechts, maar weer aan de Westfaalse kant, het gemeentehuis van Beverungen; en nog iets verder naar rechts is de doorbraak van de Weser tussen Herstelle en Bad Karlshafen te zien.

Het volgende pad laat je vervolgens genieten van de bosrijke rust van de ijsberg. De Eisberg omvat ongeveer 420 hectare bos. Het belangrijkste kenmerk is de voedselrijke, ondiepe kalksteenbodem en het extreme gebrek aan water als gevolg van de zuidhelling. De droogte heeft een natuurlijke invloed op de groeihoogte van dit typische orchidee-beukenbos. Tegelijkertijd vormen de talrijke droge schelpkalkheuvels nicheplaatsen voor ongeveer 20 zeldzame loofbomen, zoals wilde appel, wilde peer, wintereik, es, haagbeuk, vogelkers, iep, veldiep, Noorse esdoorn en veldesdoorn, evenals de wilde dienstboom, een van de meest waardevolle bossen van allemaal. Slechts ongeveer 1% van alle bosgebieden in Duitsland hebben deze niche-bosgemeenschappen.

Na ongeveer 6 km - aan de rand van het bos -  kun je genieten van een vrij uitzicht op Gut Oeserborn. Het gebouw aan de linkerkant is overigens het Bildungszentrum Beverungen der IG Metall op de Elisenhöhe bij Drenke. Deze faciliteit werd in het begin van de jaren 1950 opgericht als het Elisenhöhe trainings- en recreatiecentrum door de textiel- en kledingvakbond. Sinds 1964 staat het bekend als de 'Werner Bock School' - genoemd naar de eerste voorzitter van deze vakbond - en sinds de integratie van de GTB in IG Metall op 1 juli 1998 is het een van de zeven centrale opleidingscentra van deze vakbond.

 Binnenkort wordt ook Roggenthal bereikt. Vroeger was het een agrarisch landgoed met een molen die al voor de Dertigjarige Oorlog werd genoemd. In 1982 werd er een vakantiedorp gebouwd dat vooral door Nederlandse vakantiegangers werd bezocht. Sinds enkele jaren worden de voormalige vakantiehuizen echter uitsluitend voor privédoeleinden gebruikt.

Wanneer je verder naar het zuiden kijkt, zie je de buitenwijken van Dalhausen al liggen, met het huis op de helling van de 328 m hoge Schnegelberg; nog verder naar het zuiden, aan de andere kant van het dal, de 301 m hoge Kreihenberg. Direct voor je - aan de overkant van de hoofdweg 241, die het steeds smaller wordende, door steile hellingen omzoomde Beverdal volgt - rijst het Jakobsberger Wald op het kalksteenmassief van de Schelp op tot 340 m hoogte.

In Roggenthal kom je nu ook de 13 km lange "Kalkmagerrasen Dalhausen" hoogtewandelroute tegen, waarvan de route tot Dalhausen identiek is aan de route van de Weser-Bever-Höhenweg.  

Stap 2: Van Roggenthal naar Dalhausen (4,8 km)

Als eerste loop je nu voornamelijk door loofbos.

Dan volg je het prachtige graspad, dat je ongeveer 1 km lang langs de steile helling van de Schnegelberg voert: het weidegebied voor geiten. Je hebt er een prachtig uitzicht op Dalhausen . De nederzetting, die meer dan 1000 jaar oud is, wordt letterlijk omsloten door bergketens, slechts onderbroken door verschillende kloofachtige zijdalen die naar het dorp leiden in het dal van de Bever.

Deze stroom, die ongeveer 10 kilometer lang is, ontstaat op ongeveer 1 kilometer afstand van de samenvloeiing van de rivieren de Jordaan, de Eselsbach en de Lebersiek. De eroderende kracht van de Bever, die deze vallei heeft gevormd, wordt vooral duidelijk als je naar de vallei kijkt. De bron van de Bever ligt op ongeveer 181 meter boven zeeniveau en de monding in de Weser bij Beverungen ligt op ongeveer 93 meter boven zeeniveau.   

Door de extreem smalle ligging van het dal en de slechte bodemgesteldheid waren er in Dalhausen geen noemenswaardige economische ontwikkelingsmogelijkheden: de mensen leefden vroeger meer van de landbouw, de geitenhouderij en het mandenvlechten.

Tot ver in de 20e eeuw maakten geiten deel uit van het dagelijks leven in Dalhausen. Ze werden gehouden als melkgeiten, 's ochtends 'opgehaald' door een herder en 's avonds alleen van de berghellingen teruggebracht naar het dorp: geen 'domme geiten', elke geit wist precies in welke stal hij thuishoorde. In de jaren 1960 graasden er nog zo'n 200 geiten op de berghellingen.

De geit werd beschouwd als de 'koe van de kleine man'. Een koe houden was  te duur voor velen. Schapen waren uit den boze omdat ze niet geschikt waren om binnenshuis te houden en bovendien minder melk gaven. Kortom, er was geen alternatief voor geiten.

De Dalhauser Almabtrieb is een herinnering aan deze tijd. Deze wordt nu al bijna 20 jaar elk jaar begin oktober georganiseerd -  een leuk spektakel dat de toeschouwers altijd in vervoering brengt als de blatende viervoeters onder begeleiding van een fanfare door het dorp worden geleid.

De geiten worden ook gebruikt voor actief natuurbehoud: in 2001 werd de 'Bergwiesen Dalhausen Producentenvereniging' opgericht onder leiding van het Landschapsstation Borgentreich, dat verantwoordelijk is voor het beheer van de kalkgraslanden om de oprukkende struiken op de hellingen met behulp van de geiten een halt toe te roepen.

Deze ondiepe kalkbodems worden gekenmerkt door een gebrek aan voedingsstoffen en water, waardoor droogteminnende planten bijzonder veel voorkomen. Ondanks de prachtige uitzichten moet je daarom ook uitkijken naar kleine attracties aan je voeten: Want afhankelijk van de tijd van het jaar kun je hier bijvoorbeeld genieten van de blauwe bloemen van de Duitsegentiaan.

In Dalhausen zelf moet je zeker even de tijd nemen voor een bezoek aan de Katholieke parochie- en bedevaartskerk van de Geboorte van de Maagd Maria. Als je de kerk binnenkomt via de vestibule, word je zeker "onmiddellijk getroffen door het goed geproportioneerde, harmonieuze ruimtelijke ontwerp en de opdruk met een wereld van beelden waarin het formele ontwerp en de inhoud elkaar aanvullen en in elkaar overgaan, waardoor het idee van deze gebedsplaats, namelijk een plaats van diepste devotie tot Maria, wordt geaccentueerd. Want net zoals talrijke afbeeldingen van Maria de altaren sieren, zijn er ook heel wat beelden van precies die heiligen wier leven en werk werden bepaald door een intieme relatie met de Moeder Gods."  (Hermann-Josef Sander: St. Marien Dalhausen (Schnell & Steiner Kunstführer Nr. 2275), Regensburg 1996, p. 11) 

Let vooral op het genadebeeld op het altaar aan de zuidkant - een ongeveer 30 cm hoog gotisch houten beeld uit 1300 dat de Moeder Gods met het kindje Jezus voorstelt - en op het altaar aan de noordkant op de figuur van "Moeder Anne de Ridder", een ongeveer 40 cm hoog gotisch eikenhouten beeld uit 1510.

Het miraculeuze beeld en de titel van de kerk 'Geboorte van Maria' waren doorslaggevende factoren voor het ontstaan van de bedevaart, die naar verluidt rond 1403 voor het eerst werd uitgevoerd.

Het is niet alleen op de twee traditionele bedevaartsdagen van Maria Visitatie in juli en Maria Geboorte in september dat talloze pelgrims van heinde en verre naar de kerk worden getrokken, die in 1721 werd gebouwd, in 1950 werd uitgebreid en in 1985 werd gerenoveerd met de originele barokaltaren.

Het Mandenmakersmuseum Dalhausen, dat op slechts een paar honderd meter van de kerk ligt, is ook zeker een bezoek waard. De veelzijdige geschiedenis van de mandenmakerij in Dalhausen wordt levendig gedocumenteerd en toegelicht op een tentoonstellingsoppervlak van ongeveer 380 vierkante meter met behulp van talrijke originele tentoonstellingsstukken en uitgebreide tekst- en beeldinformatie.

De focus ligt op de realiteit van het menselijke leven, niet op een afstandelijke esthetiek - en dat is precies waar de aantrekkingskracht van dit museum ligt. Met zijn 12 tentoonstellingsunits - waaronder een originele mandenmakershal, die talrijke details van de werkgewoonten en de interne werkorganisatie tot leven brengt - en de mandenmakerswerkplaats zal het elke bezoeker zeker bekoren.

Dankzij de regelmatige tijdelijke tentoonstellingen presenteert dit museum niet alleen vakmanschap, maar blijkt het ook een ideaal forum te zijn om na te denken over de betekenis van kunst en alledaagse cultuur.

Stap 3: Van Dalhausen naar Klus Eddessen (5,1 km)

Na een klim van ongeveer 1 kilometer bereikt u de Mariengrot.

Vóór het laatste steile stuk buigt de hooggelegen rondweg "Kalkmagerrasen Dalhausen" naar links af en voert over de Kreihenberg en Jakobsberg naar Roggenthal, waar u deze route voor het eerst bent tegengekomen.

De Grotte nodigt u vervolgens uit voor een contemplatieve pauze. Dit Mariaheiligdom werd in 1958 gebouwd door een in januari 1927 geboren inwoner van Dalhausen in overleg met de toenmalige pastoor van Dalhausen, Joseph Feldmann, uit dankbaarheid voor het feit dat hij als jongeman ongedeerd de oorlogsellende had overleefd. Interessant om te weten: De grot werd gebouwd door een metselaar uit Borgholz en staat op het grondgebied van de stad Borgentreich. Maar destijds was de prachtige locatie en niet een gemeentegrens doorslaggevend voor de locatie.

Een beetje later, aan de rand van het bos, kun je genieten van een uitzicht op een heel ander landschap: Kijkend tegen de klok in (d.w.z. van noordwest naar zuid) verschijnt de top van een kerktoren boven het bos dat grenst aan het veld voor je, namelijk van de katholieke parochiekerk St Marien (1834) in het dorp Borgholz. Door het bos wordt de voormalige titulaire stad, die bisschop Otto von Paderborn in 1291 volgens plan aanlegde en met een stadsmuur omringde, echter aan uw zicht onttrokken.

Licht ten noordwesten van Borgholz verschijnen de koepels van een biogasinstallatie, waarachter u de huizen van Drankhausen kunt zien.

Rechts van Drankhausen ligt de Bannenberg. De horizon in het uiterste westen wordt begrensd door het Eggegebergte met zijn 133 meter hoge zendmast, die naar het zuiden wordt gevolgd door de toppen van het Sauerland.

Als je verder naar links kijkt - maar meer op de voorgrond en op ongeveer 2 km van Borgholz - ontdek je het kleine dorpje Natzungen met de massieve Romaanse toren van de katholieke parochiekerk St. Nikolaus. Verder naar links, over de heuvel met het sparrenbos, verschijnt Hohenwepel met zijn opvallende watertoren, die opvalt door zijn ongewone vorm. Een verklaring voor zijn schijnbare vormloosheid, door zijn taps toelopende vorm, is snel gegeven: Vooral op vlak land is het vaak moeilijk om voor de nodige waterdruk te zorgen. Dit werd verholpen met dit soort verhoogde watertanks, waarbij het onderste deel van de toren slechts dient als steun voor het bovenste deel, dat groter is naarmate het volume van de watertank groter is. En hoe groter het volume, hoe hoger de waterdruk.

Verder naar links, maar weer meer op de voorgrond, komt in het zuiden de 277 meter hoge Spiegelsberg - een vulkanische doorbraak - in beeld, met twee bomen die op de afgeplatte top staan.

Onder deze berg (in het zuidwesten) glinstert een druk verkeerslint: de rijksweg 241. Op de heuvel links van de Spiegelsberg draait de rotor van de 50 meter hoge windturbine van boerderij Elensburg.

In de herfst zult u zeker een rookkolom opmerken tussen het beboste gebied rechts van deze windturbine en de groep bomen links van de Spiegelsberg: een opvallende verwijzing naar de suikerfabriek die in 1882 werd gebouwd en nu een van de fabrieken van Südzucker AG is, gelegen aan de rand van de voormalige Hanzestad Warburg.

Het pad loopt nu gestaag bergafwaarts en na ruim 2 kilometer hebt u de vallei van de Lebersiek   bereikt. Ongeveer 2 kilometer ten noordwesten van hier komt dit kleine meanderende beekje samen met de Eselsbach en de Jordaan en vormt zo de bekende Bever, die je later in Beverungen 

Aan de rand van het bos kom je al snel bij het graf van de Oude Baron. Adolf Freiherr von Amelunxen (17 dec. 1866 - 25 sept. 1957), een gepensioneerde meesterboswachter, vond hier zijn laatste rustplaats bij zijn vrouw Elisabeth, die in 1958 overleed. Hij werd beschouwd als een man "wiens meest opvallende kenmerken meedogenloze hardheid tegenover zichzelf en hartelijkheid tegenover al zijn medemensen waren. Spartaanse eenvoud, compromisloze liefde voor de waarheid, met diep geloof en angst voor God, kenmerkten zijn karakter. Zijn hele leven was hij altijd plichtsgetrouw, zijn grootste geluk was het vervullen van zijn plicht. Desondanks liet zijn opgewekte hart zijn zonnige humor nooit opdrogen."  (overlijdensbericht voor Adolf Freiherr von Amelunxen, Druckerei Heinrich Werth, Warburg 1957) .

Uw pad zal je spoedig leiden naar Klus Eddessen.

Deze kapel, die tot ver buiten de regio bekend is, werd eind 15e/begin 16e eeuw gebouwd ter nagedachtenis aan het dorp Eddessen, dat in 1447 in het kader van de vete van Soest (1444 - 1449) door de Hussieten werd verwoest. Overigens staat het vijf jaar durende conflict tussen de aartsbisschop van Keulen Dietrich II von Moers en de stad Soest bekend als de Soest Feud. Hoewel hij Boheemse huurlingen inzette om zijn belangen af te dwingen, wist de stad Soest zich uiteindelijk te handhaven.

Het huidige klooster dateert uit 1856. Onderbroken door perioden waarin het niet bewoond was, dienden hier talrijke kloosterbewoners.

Van 1860 tot het begin van de Eerste Wereldoorlog werkte broeder Ubaldus hier. Zijn graf ligt voor de kapel en zelfs tijdens zijn leven gebruikte hij zijn zelfgemaakte doodskist als slaapplaats in plaats van bed!

Van 1970 tot 1975 woonde frater Hermann, die beroemd werd tot ver buiten de grenzen van Europa, in een kleine houten hut niet ver van de Klus en predikte een 'leven van wereldwijde eenvoud'.

In mei en september pelgrimeren de inwoners van Borgholz naar de hermitage op de kerkelijke feesten van de Kruisvinding en de Kruisverheffing - een herinnering aan de gelofte die in 1676 werd gedaan, toen de Rode Roer Borgholz teisterde. De bevolking uit Dalhausen, maar nu uit het hele pastorale gebied van Beverungen, onderneemt altijd een processie naar de Klus op de tweede Pinksterdag.

Stap 4: Van de Klus naar Haarbrück (4,2 km)

U bevindt zich hier in dit gebied, overigens op de zgn. Eiserweg, een oude handelsroute die komt uit het gebied Waldeck en verder gaat via Marsberg, Rimbeck, Warburg, Borgentreich en Haarbrück naar Beverungen. De naam van deze route herinnert aan de vroegere ijzerhandel, waarvoor Beverungen een belangrijk overslagcentrum was. "Over de Eiserweg staat in een Paderborns register: 'Een landweg, die met staafijzer bereden wordt, zo gaat van de Waldeckschen over het niet ver stadium gelegen bos, de Eichhagen, over Warburg, Borgentreich naar Beverungen. Maar het is een slechte weg, vooral vanwege de Haarbrück tussen Mühlenberg en Papenstieg, naar Beverungen."   In 1781 zouden er op één dag 50 wagens met ruwijzer naar Beverungen zijn gebracht."  (Pastoor Basse: Haddenberg, later Jakobsberg/Krs. Höxter,uit: Dreizehnlinden - Heimatklänge aus dem Höxterland Nr.111/Jg. 11 vom 24.02.1934, S,. 465). 

Kort voordat u Haarbrück binnenrijdt, ter hoogte van het  omheinde terrein aan de linkerkant van het pad met bomen en een hut, hebt u een  werkelijk fantastisch uitzicht. Laat het landschap op je inwerken! Verken enkele van de markante punten tegen de klok in:

Aan de linkerkant valt je oog op de Wartturm uit 1429 - de ruïnes van een voormalige landverdedigingstoren, die was opgebouwd uit verschillende wallen en greppels begroeid met ondoordringbare doornhagen om te voorkomen dat vijanden binnendrongen. Op veel van de heuvels stonden uitkijktorens die werden bemand door uitkijkposten. Na de Dertigjarige Oorlog raakten deze oude verdedigingswerken in verval. Muren en greppels  werden geëgaliseerd  omdat de landbouw werd belemmerd 

Naar links van de uitkijktoren - in het noordwesten - zie je een opvallende ronde koepel op het kale plateau van de Hegge: eronder draaien radarschermen. Tot 1993 werd de bunker van het eronder gelegen Auenhausen radarstation gebruikt door een radarcontrolecentrum van de Duitse Strijdkrachten; tegenwoordig worden de gegevens echter elektronisch doorgestuurd naar verschillende verder weg gelegen locaties. Onder het station nestelen de huizen van het kleine dorpje Auenhausen zich in een kleine holte.

Verder naar links heeft u nu een weids uitzicht over de Warburger Börde: een typisch agrarisch landschap en het uitzicht over de golvende holte laat zien dat akkerbouw het grondgebruik domineert. Meer dan 85% van het landbouwareaal van de Börde wordt gebruikt voor akkerbouw. Het moedergesteente bij de vorming van de vruchtbare bodem van de Börde is löss, die tijdens de laatste ijstijd is aangewaaid en de Börde zijn typische gele grondkleur geeft. Het is interessant om te weten dat de belangrijkste landbouwbedrijven in de Börde gemiddeld zo'n 50 - 150 hectare landbouwgrond bewerken.

Je zicht op de Börde wordt beperkt door de "blauw ommuurde muur van de Egge, torenhoog als een alp" (Jürgen von der Wense: Wanderjahre, Matthes & uitgave Seitz, Berlijn 2006, blz. 289) - de dominante bergrug in Oost-Westfalen. De noord-zuid georiënteerde bergketen (hoogste top: Velmerstot op 468 m) verbindt het Teutoburger Woud met het Sauerland. De 133 meter hoge zendmast bij Willebadessen torent in het westen boven de horizonlijn uit.

Het  Eggegebergte vormt de waterscheiding tussen de Rijn en de Weser. Het enorme stuwende effect is vooral van belang voor de verdeling van de neerslag. In het Eggegebergte valt tot 500 mm meer neerslag dan ten westen en oosten ervan.

In het zuidwesten ligt de Desenberg . Deze maakt deel uit van een keten van vulkanische verschijnselen die zich uitstrekt van de Hessische depressie tot hier in Westfalen. Met zijn 345 meter steekt hij als enige verhoging boven het vlakke omliggende gebied uit - op de top troont een voormalige roofridderburcht uit 1300 - zodat deze "vorst en middelpunt als een piramide" is (Jürgen von der Wense, p. 452)   wordt niet ten onrechte het oriëntatiepunt van de Warburger Börde genoemd.

Met een hoogte van 365,1 meter is Haarbrück de hoogste plaats in het stedelijke gebied Beverungen en in het district Höxter in het algemeen. In het verleden was deze onbeschutte ligging van strategisch belang, omdat de nederzetting, die waarschijnlijk rond 1200 werd gesticht, een natuurlijke brug vormde tussen de Warburgse Börde en het Weserdal bij Herstelle en Beverungen. Als je terugdenkt aan de meestal avontuurlijke wegomstandigheden van vroeger, was het bijna alleen mogelijk om via paden door de hoogten te komen, in tegenstelling tot het vaak moerassige laagland.

Op de rustbank voor de zendmast heb je opnieuw een uitstekend uitkijkpunt:

Van links naar rechts, dus met de klok mee, zie je de hoogten van het Sauerland, de uitgestrektheid van de Warburg Börde ervoor, de Egge met de zendmast erachter en het kraterachtige bekken van Dalhausen voor je. Door het plateaukarakter van je locatie en de diepe dalinsnijding zie je echter alleen de huizen op de Schnegelberg, de helling waarlangs je eerder wandelde. Voor je ligt de Jakobsberg, achter de windmolens in het noordoosten de Köterberg, gevolgd door de steile hellingen van de Brunsberg en Ziegenberg  bij Höxter, het breder wordende Weserdal bij Holzminden met het direct aan de Weser gelegen stuwmeer en, op de helling van de Kathagenberg, de toren van de protestantse Christuskirche in Fürstenberg.

Je komt al snel bij het Kornhaus.

Stap 5: Van Haarbrück naar Beverungen (6,6 km)

 Op ongeveer 900 m van het Kornhaus, op de heuvel, kunt u opnieuw genieten van een onvergelijkbaar uitzicht:

 Als u langs uw route terug naar het zuiden kijkt, ontdekt u de zendmast op de 392 m hoge Heuberg bij Hofgeismar, ca. 14 km van uw locatie, nog verder naar het zuiden de 186 m hoge Fernmeldeturm Habichtswald op de 595 m hoge Essigberg bij Kassel, ongeveer 35 km van u vandaan.

Links van deze zichtlijn, op de voorgrond, de 389 m hoge Deiselberg, nog verder naar links, boven het Diemeldal, de 13e-eeuwse Trendelburg met zijn massieve donjon.

 Als je verder naar links kijkt, naar het zuidoosten, zie je het dorp Friedrichsfeld, gelegen op een plateau aan de rand van het Reinhardswald.

Met Solling en Bramwald - beide aan de oostelijke oever van de Weser - is het Reinhardswald een van de grootste aaneengesloten bosgebieden van Duitsland. Met een oppervlakte van ongeveer 210 vierkante kilometer strekt het zich uit van Hann. Münden  tot Bad Karlshafen  en is het ongeveer 35 km lang en tot 15 km breed. De uitgestrekte plateaus stijgen tot ongeveer 400 meter boven zeeniveau. Naast beuken zijn er ook grote, gesloten eikenbossen, wat vrij zeldzaam is in Duitsland. Het wordt terecht beschouwd als een sprookjesbos in een legendarisch landschap, waar de gebroeders Grimm aan het begin van de 19e eeuw hun volksverhalen verzamelden.

Diagonaal links, maar meer op de achtergrond, ligt als het ware de Sababurg, gelegen in het hart van het Reinhardswald. In de middeleeuwen stond deze bekend als Zapfenburg, die de bisschop van Mainz in 1334 liet bouwen ter bescherming van de talrijke pelgrims die de bedevaart naar Gottsbüren maakten. Het gerucht deed de ronde over het wonder van Gottsbüren, volgens hetwelk hier bloedende hosties waren gevonden of zelfs de 'Verlosser van de wereld', een jongeman die de gelaatstrekken van Christus en zijn stigmata droeg, waaruit later een bedevaart naar het Heilig Bloed ontstond  (De spirituele achtergrond van deze bedevaart en de tijd waarin deze plaatsvond, wordt uitgelegd door Hermann Multhaupt: Das Wunder vom Reinhardswald - Roman aus dem Mittelalter, Paderborn 2007).

Als je iets verder naar links kijkt, kun je de toren van de voormalige bedevaartskerk Gottsbüren ontdekken, die zich in een holte bevindt.

 Nog verder naar links, maar meer op de voorgrond, ligt de Solling; deze grenst in het noorden aan het Reinhardswald en wordt gedomineerd door de 159 meter hoge Solling telecommunicatietoren van Deutsche Telekom, vlakbij Espol bij Hardegsen.

Een stukje verder naar links staat de enorme Solling Tower op de 444 meter hoge Strutberg ten noordwesten van Uslar, duidelijk herkenbaar aan de glinsterende groene koperen koepel.

Verder naar links aan de horizon staat de Hexter telecommunicatietoren op de 452 meter hoge Hasselberg bij Neuhaus in Solling.

 Voor je ligt het witte kasteel Fürstenberg met zijn wereldberoemde porseleinfabriek en, diep in de Weservallei, Holzminden met zijn graanschuur.

 Ten noordoosten van Holzminden, aan de horizon, staat een groot gebouw, de voormalige burgerschool Ith, op de helling van het gelijknamige rotsgebergte, dat tot 439 meter hoog is en niet alleen bekend is bij liefhebbers van kruiswoordpuzzels, maar ook bij klimmers.

 Naar het noorden staan de windturbines op de Bosseborner Höhe, nog verder naar het noorden de Köterberg en naar het westen weer de zendmast op het Eggegebergte.

 Vanaf uw locatie zult u onvermijdelijk een windenergiereus opmerken die in 1999 is opgericht met een hoogte van 97 meter tot aan de naaf en een rotor van 66 meter, destijds de grootste turbine in NRW.

 Maar kijk ook eens rechts tussen de windturbine en de hoogspanningsmasten. Aan de horizon - hemelsbreed bijna 100 kilometer van je vandaan! - het massief van de 1142 m hoge Brockenin de Harz!

Vanaf de grote splitsing in het Schifftal is het nog ongeveer 3,9 km naar de stoombootsteiger in Beverungen. Boven het Weserdal wordt het uitzicht op de voormalige Würgassen kerncentrale, de Weser en de B 83 federale weg duidelijk. 

Deze 650-megawatt centrale levert sinds eind 1971 elektriciteit en was jarenlang de grootste kokendwaterreactor van Europa.Nadat tijdens een inspectie scheuren in de kernschil waren ontdekt, werd de centrale in augustus 1994 uit bedrijf genomen. Hoewel aanvankelijk werd aangenomen dat de reactor opnieuw kon worden opgestart, besloot de exploitatiemaatschappij, PreussenElektra in Hannover, op 1 juni 1995 om de Würgassen kerncentrale om economische redenen stil te leggen. De basisrenovatie van de centrale, inclusief de vervanging van de kernmantel, zou alleen al tot aan de heringebruikname ongeveer 100 miljoen euro hebben gekost, en de kosten van dit bedrag zouden op een later tijdstip weer zijn opgelopen. De ontmanteling van de centrale werd vervolgens in augustus 2014 voltooid 

Uitkijkend op de centrale zie je de machtige rotswanden van de 291 meter hoge Rotsberg met zijn radiozender, aan de voet waarvan de B 83 van Bebra naar Bückeburg loopt - de zogenaamde Bremer Straße, een oude handelsroute hoog op de linkeroever van de Weser.

Een kleine 300 meter verder wordt de horizon recht vooruit begrensd door Reinhardswald en Solling, in het zuiden door het klooster en kasteel van Herstelle, daaronder ligt Herstelle met de katholieke parochiekerk St Bartholomeus uit 1710. Direct voor je, aan de overkant van de Weser, ligt de Axelsee en de jachthaven Dreiländereck, de enige natuurlijke haven voor pleziervaartuigen aan de Opper-Wezer, terwijl links Lauenförde en de licht oprijzende Solling opdoemen.

Het Bootshaus Beverungen wordt gerund door de watersportvereniging Beverungen. Opgericht in 1950 als een pure kanovereniging, is de WSV nu de grootste sportclub in de stad Beverungen met meer dan 900 leden en een van de grootste populaire sportclubs in de lokale drielandenregio. Met een openbaar restaurant, vergaderzalen en overnachtingsmogelijkheden, een aangrenzende camping en vaste staanplaatsen voor caravans is het boothuis een belangrijke pleisterplaats voor roeiers en kanovaarders. Het belang ervan blijkt ook uit het feit dat het zich heeft gevestigd als erkend opleidingscentrum van het district Detmold voor lerarenopleidingen in kanoën.

Op 700 m van het boothuis bereikt u de Bever Meander - een ideale gelegenheid om het samenspel van erosie en aanlanding door de kracht van het water te visualiseren. Vanaf hier is het ongeveer 850 meter naar het beginpunt van je wandeling bij de stoombootsteiger .