Wittekindstein

De Wittekindstein, die op de monumentenlijst staat, is een zandsteen in de vorm van een leunstoel.
Volgens de legende schudden Karel de Grote en Wittekind (= Widukind) elkaar de hand bij verzoening over de steen.
De steen kwam aan het licht toen in 1685 het kadaster van Brandenburg werd opgesteld. Het huidige Hof Detering, op wiens land de steen nu staat, stond in die tijd bekend als "Hartog am Stein". De historicus Leopold von Ledebur meldde in 1825 dat volgens plaatselijke verhalen "Wittekind de Grote" (= Widukind) erop had gezeten en dat de steen ter nagedachtenis aan hem werd opgericht op de plaats waar hij werd gevonden.
Een andere theorie over de geschiedenis van de steen wordt in 1854 gegeven door de uitheemse pastoor Lohmeyer in zijn plaatselijke kroniek. Hij stelt dat het volgens officiële opvattingen (bijvoorbeeld van de koninklijke regering in Minden) een zogenaamde "Freigerichtsstuhl" was. De steen is gemarkeerd met onder andere de huistekens van de schepenfamilies van Herford, waaruit geconcludeerd kan worden dat het om een oude hofsteen uit de middeleeuwen gaat.
De ware geschiedenis zal waarschijnlijk nog enige tijd een mysterie blijven. Verder onderzoek is nodig.
De Wittekindstein staat nu wat onopvallend aan de rand van een zijstraat. Tot de aanleg van de Herfordstraße van Exter naar Vlotho in 1877 was dat anders, want de Hellweg, de hoofdweg tussen Vlotho en Herford, liep eeuwenlang langs de huidige Wittekindstraße.