Fort C

Minden was de verbinding tussen Brandenburg-Pruisen en de Pruisische Rijnprovincies. Het strategische belang leidde ertoe dat de stad tussen 1815 en 1873 in verschillende bouwfasen werd ontwikkeld tot een vestingstad. In deze periode was de stad de sterkste Pruisische vesting tussen de Rijn en de Elbe.

Het treinstation, dat in 1847 buiten de stadspoorten werd geopend, moest worden opgenomen in de vestingwerken van de stad. Daartoe moest het op grote schaal worden omringd door een sterke lunet (vestingwerken aan de voorkant, wallen, flankbatterijen). De vestingwerken werden gebouwd tussen 1846 en 1852.

Van de drie forten A, B en C is fort C, dat iets verder weg ligt, tot op de dag van vandaag bijna volledig in zijn oorspronkelijke vorm bewaard gebleven. Van de andere twee forten zijn alleen de kerngebouwen en hun reduits overgebleven.

Vanuit hun locaties bewaakten ze de uitgangen van wegen en spoorwegen in de richting van Bremen, Hannover en Berlijn. Fort C bewaakte de spoorweguitgang richting Keulen. De uitgangen werden beveiligd door poorten met de bestemming erop.

De vestingwerken worden tegenwoordig beschouwd als een uitstekend voorbeeld van Pruisische vestingarchitectuur. Deze zogenaamde neopruisische stijl gebruikte wallen om alle werken aan het zicht van de vijand te onttrekken. Het doel van deze vestingarchitectuur was om de vijand frontaal tegemoet te treden en te flankeren met superieur vuur. Voor een veelhoekige wal bevond zich de hoofdcaponnière (stevig ommuurd fortdeel) met een hoefijzervormig grondplan. Het kanon- en geweervuur werd gewoonlijk op twee niveaus gebouwd en kwam vanuit dit fortgebouw. Het schootsveld van de verdediging werd ondersteund door schietposities aan de voorkant. Voor de hoofdkapen was een verdediging met mortierbatterijen, die de voor- en zijgebieden onder vuur hield. De vestingwerken werden tussen 1846 en 1852 gebouwd naar een ontwerp van ingenieur majoor vom Platz Hardenack.