Füllenbruch wandeling

Zodra u de woonwijk uitloopt, komt u bij de voormalige kleine spoorlijn Herford-Enger.
Tijdens de 18e en 19e eeuwwisseling werden de spoorlijnen tussen de grotere steden grotendeels aangelegd en moesten de landelijke gebieden worden ontsloten. In het district Herford werden verschillende projecten besproken, maar uit kostenoverwegingen kon alleen de Herfordse aftakking tussen Vlotho en Wallenbrück worden gerealiseerd. Het eerste baanvak tussen Herford en Enger werd geopend op 10 augustus 1900. De kleine spoorweg nam het vervoer van goederen voor landbouw en industrie over en verbeterde het lokale personenvervoer.

De halte Füllenbruch voor reizigers uit Sundern bevond zich in het centrum van Herford, op de hoek van de Bünder Fußweg en de Füllenbruchstraße, terwijl reizigers uit Lippinghausen gebruik maakten van de halte Ziegelstraße, het station lag in Oetinghausen. Tot 1945 bedroeg het aantal reizigers op deze lijn ongeveer 60 per dag, waarbij het aantal alleen in de zomer toenam door het excursieverkeer. Tot de jaren 1960 werd de spoorlijn nog intensief gebruikt, maar vanaf 1962 daalde het aantal reizigers zo sterk dat de laatste passagierstrein hier in 1966 reed. De sporen werden ontmanteld en sindsdien wordt het talud gebruikt als fiets- en wandelpad.

Doorgaan naar de"Bruch". Langs de Ziegelstraße werden knotwilgen geplant, die karakteristieke landschapselementen zijn in natte weidegebieden. Deze knotwilgen, meestal korfwilgen, zilverwilgen of beverwilgen, leverden vroeger brandhout en vlechtwerk voor manden en andere gebruiksvoorwerpen en de vulling van vakwerkhuizen. Nu worden de knotwilgen om de 5-8 jaar gekapt. Hier kun je duidelijk de geomorfologie van de Füllenbruch zien: een vlakke vallei met zacht oplopende hellingen naar het noorden en zuiden. De vruchtbare grond van de hellingen werd vroeger gebruikt voor landbouw, de natte dalbodem was de groeve waar vroeger misschien veulens werden geweid ("Füllenbruch").

Voordat het pad een flauwe bocht naar rechts maakt, zijn oude graven uit de pre-Romeinse ijzertijd (700 tot de geboorte van Christus) te zien. Zelfs in deze tijd was het gebruikelijk om de doden te cremeren en de as in urnen te begraven. Het veld werd in de jaren 1930 ontdekt.  Deze begraafplaats is nu een grondmonument en is begroeid met een meidoornhaag en wilgenstruiken.

Na een scherpe bocht naar links op de kruising kom je op een plek waar de spoorverbinding van de margarinefabriek Meyer-Lippinghausen vroeger naar de kleine spoorlijn leidde. Het bedrijf kreeg met 2,3 kilometer het langste opstelspoor van de ongeveer 20 bedrijven die in 1930 op de Herforder Kleinbahn waren aangesloten. In 1920 vervoerde het bedrijf al ongeveer 12.000 ton margarine, vetten en oliën per jaar via de kleine spoorlijn, wat een aanzienlijk deel van het totale transport uitmaakte. Deze route liep in een boog ten westen van de huidige vijvers en sloot vervolgens aan op de kleine spoorlijn Herford-Enger.

Kort daarna kom je de Düsedieksbach tegen, die vrij verborgen ligt in het rietgras en in westoostelijke richting door het hele Füllenbruch loopt. Hij ontspringt in Oetinghausen en mondt uit in de Werre. Als gevolg van de rechttrekking in de jaren 1930 heeft de beek zich diep in de dalbodem ingesneden en vormt steile oevers.

Wandel verder in de richting van Wohngebet en zie links een gebied waar vaak plevieren broeden. De kievit, die nu als "bedreigd" op de Rode Lijst staat, broedde in 1975 nog met 15-18 paren in het Füllenbruch. In 1986 was het aantal broedparen gedaald tot 3 en nu is het stabiel gebleven op 6-8 paren.

Nadat u na een korte wandeling in de woonwijk weer rechtsaf het platteland in gaat, ziet u na het passeren van de landbouwgrond het rietland: wanneer weilanden niet meer worden gemaaid, veranderen de plantenpopulaties binnen een paar jaar in gemeenschappen van struikgewas en bos. Hier groeien nu riet en riet, omdat het gebied alleen midden in de zomer gebruikt kan worden als het erg droog is en daarom maar sporadisch gemaaid wordt. In het verleden werden de zeer natte weiden gebruikt als zogenaamde "strooiselweiden". Het maaisel, dat ongeschikt was als veevoer, werd gebruikt als strooisel voor de veestallen.

Het beboste gebied rechts heeft een deels roemloze geschiedenis: In de jaren 1970 werden grote gebieden rechts en links van het pad "Am Vogelholz" misbruikt als grond- en bouwpuinstortplaatsen. Metershoge stortplaatsen vernietigden de oorspronkelijke natte weiden en alleen dankzij de opkomende natuurbeschermingsbeweging kon dit proces van natuurvernietiging in de Füllenbruch worden gestopt. Volgens het nieuwe waterkwaliteitsrapport van het district Herford is de waterkwaliteit van de Düsedieksbach in het hele natuurgebied "ernstig verontreinigd" door de vele lozingen van huishoudelijk afvalwater in de beek. Tot 2001 werd het oppervlaktewater van het industriegebied Herringhausen in het natuurgebied geloosd via de sloot ten westen van het pad "Am Vogelholz". Tegenwoordig bevindt zich aan de overkant een overstortbassin, dat schuilgaat achter een hoge rietkraag.

Kort na het overstortbassin ziet u rechts een natte weide. Dit is bijzonder soortenrijk, een zogenaamd moerasdravikweitje. Deze twee soorten zijn afhankelijk van vochtige, later gemaaide en minder bemeste plekken en dit type weiland staat al op de Rode Lijst van bedreigde plantengemeenschappen in NRW. De nu zeldzame vochtige weiden zijn daarom bijzonder beschermd en mogen niet beschadigd of vernietigd worden. Het voorjaar is bijzonder mooi wanneer het gebied bedekt is met de tere paarse bloemen van de koekoeksbloem.

Verderop keren we terug naar de bossen. Ongeveer 20 jaar geleden plantte een boomkwekerij hier exotische wilgen met platte sierranken, oorspronkelijk uit Japan. In natuurgebieden moeten dergelijke uitheemse bomen en struiken geleidelijk worden vervangen door inheemse soorten die geschikt zijn voor de locatie. De inheemse fauna is hieraan aangepast, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de vele voedselplekken van rupsen. Daarom zijn links van het pad wilgenstruiken geplant en is de elzengroei gestimuleerd.

Tussen Oetinghausen en de Ziegelstraße loopt de Düsedieksbach kaarsrecht, maar bijna onzichtbaar verborgen onder hoge watergrassen, parallel aan het pad. In 1998 werd hier een maatregel genomen om de beek op een bijna natuurlijke manier te ontwikkelen: de oevers werden afgevlakt en de beekbedding werd verhoogd. Hierdoor kunnen de aangrenzende gebieden bij hoogwater onderlopen, werd de beekbedding verbreed en het zelfreinigend vermogen van de beek vergroot.

U gaat rechtdoor en keert terug naar het beginpunt aan de Eilshausener Straße.

Tussenin kunt u op informatieborden lezen over afzonderlijke aspecten van het natuurbehoud ter plaatse.

Tekstbron: kreis-herford.de